Gedicht ‘Komt een ambtenaar bij de dokter’

Huisdichter op een inspiratiesessie voor het sociaal domein van Gemeente Sittard-Geleen

Op donderdag 25 maart 2024 vervulde ik de rol van huisdichter tijdens de inspiratiesessie 'Komt een ambtenaar bij de dokter', georganiseerd door de Gemeente Sittard-Geleen. Deze bijeenkomst bracht ambtenaren uit het sociaal domein en veiligheid, directeuren en wethouders samen om te luisteren naar twee boeiende lezingen. Michelle van Tongerloo, huisarts en straatarts in Rotterdam, en Tim 'S Jongers, politicoloog, bestuurskundige en publicist, deelden inzichten over kansenongelijkheid, bestaansonzekerheid en de groep mensen die buiten het systeem vallen.

Na de lezingen gingen de deelnemers in gesprek met de bestuurders en sprekers over hoe zij de opgedane kennis, tips en inzichten in hun dagelijkse praktijk konden toepassen. Er werd gereflecteerd op de gewenste identiteit van de gemeente en op hoe men creatief kan zijn binnen de bestaande kaders, met de focus op de behoeften van de inwoners.

Gedurende deze drie uur durende sessie heb ik aandachtig meegeschreven. Zo ontstond het gedicht 'Komt een ambtenaar bij de dokter', dat diende als afsluiting van de dag. Hieronder vind je het gedicht terug.

komt een ambtenaar bij de dokter

we aten elke dag fusilli met spinazie à la crème uit de vriezer
want dan hoefde je geen saus te maken, de ontdekking van de
week: gebutste aardbeien van de markt met Euroshopper-cake
we deelden het als ‘aardbeienvlaai’-recept, net echt en best luxe
we hadden een briefje van twintig – soms maar tien – dat tussen
ons reisde, noodfonds voor als ‘er weer van alles afgeschreven’ was

op zeven minuten fietsen is niemand bang voor de post, daar
gebeuren dingen waar we grapjes over maken, zoals het hebben
van twee ouders, een diploma, een leaseauto, een huurcontract,
een ‘top-plus’ zorgverzekering – er kan je in de wereld van alles
afgenomen worden: je geld, je huis, je kinderen: voor wie leeft in
die wetenschap, is alles onder voorbehoud, is alles een casino waar
alleen de croupier casht, waar een ander bepaalt wat wel en niet mag

er was eens een mens in een hokje, zo beginnen veel sprookjes,
en zij fietste de wereld van de hoopvollen in, liet de waarschuwings-
borden van bezorgde ouders achter zich, loste het touw, belandde
op een kantoor, waar ze leerde dat ze prioriteiten moest leren stellen
op basis van kansberekeningen op een MacBook, dat alles haar wel
kon duizelen, maar dat ze dat dan maar in haar eigen tijd moest doen
ze zag de dingen die niet voor mensen zoals zij bedoeld waren

komt een ambtenaar bij de dokter, zo beginnen veel moppen
‘ken je die meme van drie Spidermans die naar elkaar wijzen,’
vraagt de dokter, en houdt de ambtenaar een grafiek voor om
te laten zien hoe alles samenhangt – als je dichtbij genoeg staat
kun je zien hoe alles terugvalt in de tijd, dat er meer dan één oerknal
was, dat de voortijdige doodsoorzaak niet de fusilli met spinazie was
of de stapel ongeopende brieven, die je toch niet snapt, niet de
gestolen fiets, de klap op je hoofd, het pakje shag, de afwijzingen

maakt het nog uit dat het achteraf allemaal een fout bleek
als het al te laat is, je hersenen onherroepelijk veranderd zijn
als je problemen in geen systeem passen: de ambtenaar loopt weg
van de dokter en koopt een bosje bloemen uit de bonus, belt bij
ons aan voorbij de waarschuwingsborden, stapt buiten de kaders,
raakt samen met ons verstrikt in de kluwen van zorgaanbieders,
en coaches en regelingen, of een gebrek aan wat echt nodig is

terwijl het meisje terug de wereld van de hopelozen infietst,
als een vis met een rode stip op haar rug, om verslag te doen
eet de ambtenaar onze Euroshopper-cake met geprakte aardbeien
hij vraagt ons om een remedie tegen het lijden ­– we zeggen:
durf te falen, zodat ons leven niet als falen voelt, durf te vallen zodat
wij niet vallen, zodat de sterrenhemel zich opnieuw kan arrangeren 

het is even oefenen maar het lukt

© Amber-Helena Reisig